Η Στέλλα για όλους: μπορείς να τη συναντήσεις ως δημοσιογράφο, συγγραφέα, blogger, μεταφράστρια ή εδώ και δύο και κάτι χρόνια συνιδρύτρια του Women On Top (WoT), το δίκτυο γυναικών που αναζητούν ή/και είναι πρόθυμες να προσφέρουν mentoring σε άλλες γυναίκες. Τη λες και δραστήρια, με 11 χρόνια προϋπηρεσία στο περιοδικό Cosmopolitan και μαμά της Στεφανίας, δύο βιβλίων που έχουν ήδη εκδοθεί ("κοιλίτσα.com, ημερολόγιο μίας εγκυμοσύνης" και "Ήθελα μόνο να χωρέσω" από τις Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ) και άλλων δύο που βρίσκονται στα σκαριά και στο πολυμήχανο μυαλό της.
Η Στέλλα για εμάς: μπορεί να μη το ξέρει, για μας σηματοδοτεί ένα σήμειο - καμπή, είναι η πρώτη που έγραψε για το www.jamjar.gr και μάλιστα εντελώς αυθόρμητα. Πριν περίπου ένα χρόνο και λίγες μέρες αφού η πλατφόρμα μας ξεκινούσε το διαδικτυακό της ταξίδι, λάβαμε ένα email από μία κοπέλα που ήθελε να ανοίξει το jamjarοκατάστημά της, στο οποίο μας ενημέρωνε ότι έμαθε για εμάς από το cosmopolitan (μεταξύ μας, αρχικά πιστέψαμε ότι είναι φαντασιόπληκτη). Δεν ήταν, όμως ... Φροντίσαμε, λοιπόν, να γνωρίσουμε τη Στέλλα από κοντά και ένας καφές ήταν αρκετός για να την κατατάξουμε σε αυτό που λέμε "delicious people" . Με μία αλλόκοσμη ομορφιά, μεταδοτική γαλήνη και ιστορίες που έχει αξία να μοιραστεί κανείς, η Στέλλα Κάσδαγλη είναι από τους ανθρώπους που θέλουμε να σου γνωρίσουμε, έστω και διαδικτυακά...
...άλλωστε της το χρωστούσαμε!
Η Στέλλα για την ίδια: διάβασε τι μας απαντά η Στέλλα για τη Στέλλα:
Πες μας τη λαχταριστή σου ιστορία. Πώς ξεκίνησες να γράφεις και να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου με τον κόσμο;
Ξεκίνησα ως μεταφράστρια –τώρα ξέρω ότι αγαπούσα και αγαπώ τόσο τη μετάφραση γιατί μου επιτρέπει να γράφω χωρίς το φόβο του αν θα γράψω καλά: σου δίνει αρκετήελευθερία για να δημιουργήσεις και αρκετή δομή ώστε να μην αναλάβεις ποτέ την απόλυτη ευθύνη του τελικού κειμένου. Όμως υπήρξαν άνθρωποι, αγαπημένες συνάδελφοι από το Cosmopolitan, που με έσπρωξαν ευγενικά έξω από το comfortzone μου, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσω να γράφω κείμενα για το περιοδικό -και αργότερα για άλλα έντυπα και blogs. Κι ύστερα υπήρξε η εγκυμοσύνη και η μητρότητα, που δημιούργησαν τέτοια αναταραχή μέσα μου, που με ανάγκασαν ν’ αρχίσω να γράφω πράγματα πιο δικά μου και, τελικά, το πρώτο μου βιβλίο.
Γράφεις και ξαναγράφεις. Γιατί; Ποιο είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα με το γράψιμο;
Δεν ξέρω ποιο είναι το συγκλονιστικό –και δεν είμαι εύκολη γραφιάς, συνήθως γράφω με αυτό που οι αγγλόφωνοι ονομάζουν, πολύ χαρακτηριστικά, angst. Αλλά παρ’ όλη την εσωτερική μάχη, δεν μπορώ να κρυφτώ από το ότι αυτός είναι ο τρόπος μου να εκφράζομαι, να μοιράζομαι και να επικοινωνώ. Νομίζω ότι ακόμα και μέσα στο μυαλό μου, τις σκέψεις μου τις επεξεργάζομαι γράφοντας με ένα αόρατο μολύβι (μηχανικό, με μύτη 2Β, έτσι;).
Πες μας το πρώτο πράγμα που κάνεις με το που βάλεις την τελευταία τελεία στο κείμενό σου.
Το στέλνω εκεί που πρέπει να σταλεί ή το αποθηκεύω με όποιον τρόπο μπορώ, μη χαθεί κι έχουμε άλλα. Και μετά πάω για ύπνο, γιατί η ώρα έχει πάει τρεις και ένας θεός ξέρει πώς θα ξυπνήσω αύριο (γράφω πάντα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα: βρείτε μου έναν τρόπο να γράφω παραγωγικά με το φως της ημέρας, κι από μένα ό,τι θέλετε).
Έχεις άγχος μήπως κάποια στιγμή η έμπνευση τελειώσει;
LOL, ζω κάθε στιγμή με τη βεβαιότητα ότι την επόμενη στιγμή δε θα έχω καμία έμπνευση, μη μου το θυμίζετε, αλήθεια. Μόνο τις ώρες που περπατάω πιάνω τον εαυτό μου να γλιστράει σε μια ωραία ηρεμία, που λέει ότι όταν περπατάς η έμπνευση δεν τελειώνει ποτέ.
Στις ταινίες οι συγγραφείς δημιουργούν τους δικούς τους μικρόκοσμους για να εμπνευστούν. Τους βλέπεις σε παγκάκια κάτω από φυλλοβόλα δέντρα, απομονωμένα καταφύγια και σπίτια δίπλα σε ποτάμι. Εσένα πού θα μπορούσαμε να σε βρούμε να γράφεις;
Όταν εφευρεθεί ο τρόπος να γράφονται αυτόματα οι σκέψεις σου, εγώ θα είμαι ευτυχισμένη. Τα καλύτερα κείμενά μου τα έχω γράψει στο κεφάλι μου πηγαίνοντας κάπου με τα πόδια. Μετά φυσικά τσακίζομαι να φτάσω κάπου όπου θα βρω υπολογιστή ή χαρτί και μολύβι, έστω, για να βάλω τις σκέψεις σε λέξεις. Το αποτέλεσμα δεν είναι ποτέ αυτό ακριβώς που είχα στο κεφάλι μου, αλλά αν τρέξω γρήγορα, πλησιάζει.
Αν έγραφες την ιστορία της ζωής σου από την αρχή, τι θα άλλαζες;
Μπα, τίποτα. Υπάρχουν τόσα δισεκατομμύρια πράγματα που μπορείς να σκεφτείς ότι θα ήθελες να αλλάξεις και κατά πάσα πιθανότητα το αποτέλεσμα δε θα είναι αυτό που έχεις τώρα κατά νου, γιατί ένα τσικ αν γίνει διαφορετικά, θα πάψεις να είσαι αυτός που ήσουν. Και καμία εκδοχή σου δεν θα είναι τέλεια, ευτυχώς. Κι εμένα μ’ αρέσει όπως είμαι, με τα σημάδια μου και τα στραβά μου.
Η Στέλλα στα 20 με τη Στέλλα στα 30 θα έκαναν παρέα;
Χμ, ίσως, ναι, σίγουρα. Αλλά οι κουβέντες τους θα ήταν γεμάτες spoilers, μήπως να τ’ αφήσουμε καλύτερα;
Ποιο είναι το Νούμερο 1 πράγμα που θες να διδάξεις την κόρη σου;
Να αναλαμβάνει την ευθύνη της ζωής της. Και να αφήνει τους άλλους να αναλαμβάνουν τη δική τους.
Μίλησέ μας για το τελευταίο σου βιβλίο.
Το Ήθελα μόνο να χωρέσω είναι ένα μυθιστόρημα για κορίτσια και αγόρια από 12 μέχρι 20-κάτι χρονών, αλλά και για γονείς που θέλουν να καταλάβουν τι συμβαίνει στο μυαλό ενός εφήβου που μεγαλώνει το 2014. Έχει ως άξονα μια ιστορία ψυχογενούς ανορεξίας, αλλά μιλάει για όλα τα θέματα που απασχολούν τα παιδιά που δεν είναι πια παιδιά αλλά ούτε και μεγάλοι: τη σχέση με το σώμα τους, τη σχέση με τους φίλους τους και με το άλλο φύλο, τα δράματα της οικογένειάς τους (της κάθε οικογένειας) και το πόση σημασία έχει τελικά να μοιράζεσαι τα σκοτεινά σου σημεία και να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούρια, όλο και πιο φωτεινά. Το έγραψα ενσωματώνοντας όλους τους τρόπους με τους οποίους επικοινωνούν οι έφηβοι σήμερα, blogposts, facebook, chat, QRcodes, φωτογραφίες, αλλά και την εμπειρία δύο γονιών που βλέπουν την κόρη τους να χάνεται και δεν ξέρουν πώς ακριβώς να τη βοηθήσουν.
Γράφεις βιωματικά ή για να περάσεις ένα μήνυμα;
Γράφω βιωματικά για να περάσω ένα μήνυμα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο μόνος λόγος για να περνάμε τα ζόρια που περνάμε (τα δικά του ο καθένας) είναι για να μπορούμε μετά να τα κάνουμε κάτι καλό, για μας και για τους άλλους. Το νόημα είναι, αφού βγεις από το λάκκο με τα λιοντάρια, να μοιραστείς πώς διάβολο τα κατάφερες, ή τελοσπάντων τι άλλο έμαθες εκεί μέσα.
Με το σώμα σου είστε πια φίλοι;
Είμαστε φίλοι κι ας τσακωνόμαστε συχνά. Του χρωστάω το ότι περπατάω, τρέχω, κολυμπάω, γράφω, γέννησα, κάνω σεξ, απολαμβάνω, ζω, και μου χρωστάει το ότι το φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ. Δεν είναι τέλειο, αλλά ούτε εγώ είμαι.
Τι αγαπάς περισσότερο στον εαυτό σου και τι σου τη δίνει;
Μου τη δίνουν οι ανασφάλειές μου και αγαπώ το ότι πότε-πότε βρίσκω τον τρόπο να τις κοιτάζω χαμογελώντας με συγκατάβαση, από λίγο πιο μακριά.
Οι γυναίκες και οι έφηβοι είναι μέσα στη ψυχή σου βαθειά. Γιατί;
Ω, δεν ξέρω. Ίσως επειδή ως έφηβη γυναίκα πέρασα τις μεγαλύτερες δυσκολίες μου και πήρα τα περισσότερα μαθήματά μου. Ίσως επειδή με συγκινεί η δυναμική τους, γιατί και οι δύο έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν ανά πάσα στιγμή στον πάτο ή στην κορυφή.
Τι σημαίνει για σένα λαχταριστό;
Σημαίνει ότι το σκέφτομαι και νιώθω ήδη πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου, την απόλαυση που μπορεί να μου χαρίσει.
