Όπως ισχύει για όλα σε αυτή τη ζωή, έτσι και για το jamjar, το παν είναι το timing. Αφού, λοιπόν, βρισκόμαστε για τα καλά στην καρδιά του καλοκαιριού, αφού χάσαμε τα κιλά – παράσημα ενός delicious χειμώνα, αφού πήραμε χρώμα τροπικό αλλά, κυρίως, αφού παρακολουθήσαμε στωικά το ετήσιο θρίλερ “δοκιμάζω μαγιό κατάλευκη κάτω από τα ανελέητα φώτα του δοκιμαστηρίου, με την πωλήτρια να απειλεί να μπει μέσα να δει αν είναι ‘σωστό το νουμεράκι’ ”, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για μαγιό.
*Προτεινόμενο soundtrack ανάγνωσης:
https://www.youtube.com/watch?v=ICkWjdQuK7Q
Εδώ που φτάσαμε, βέβαια, δεν έχει νόημα να αναλύσουμε τι ταιριάζει σε ποια – μέχρι τώρα η κάθε μια ξέρει το σωματότυπό της και ποια γραμμή μαγιό την κάνει να αισθάνεται όμορφα. Θα αναλύσουμε γιατί, για όλα τα παραπάνω -ακόμα και την δραματική εμπειρία πίσω από την κουρτίνα- πρέπει να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη: το μαγιό μας δεν ήταν πάντα δεδομένο.
Αν αγαπάς, όπως εμείς, τα κορίτσια με επαναστατικό πνεύμα, που γράφουν τους κανόνες στα παλιά τους τα peep-toes, στο πάνθεον με τις φεμινίστριες μπορείς να προσθέσεις το όνομα της Annette Kellerman. Η δεινή κολυμβήτρια και –όπως συχνά αναφέρεται ιστορικά- μητέρα της συγχρονισμένης κολύμβησης, συνελήφθη το 1907 για προσβολή της δημοσίας αιδούς, επειδή φορούσε σε κάποια παραλία της Μασαχουσέτης τον προπομπό αυτού που σήμερα αναγνωρίζουμε ως μαγιό - ένα εφαρμοστό ολόσωμο κομμάτι ύφασμα. Ως τότε, ο καθωσπρεπισμός επέβαλε οι γυναίκες να φορούν “κοστούμια μπάνιου”, εξαιρετικά άβολες στολές που αποτελούνταν από παντελόνια, φορέματα, παπούτσια και άλλα full extra, τις οποίες σήμερα τις βλέπουμε και μας πιάνουν τα γέλια. Τα φορέματα, μάλιστα, είχαν ραμμένα επάνω τους μικρά βάρη, για να μη σηκωθεί η φούστα της κυρίας στο νερό και το κύμα παρασύρει την ευπρέπειά της. Πρόσθεσε σε όλα τα παραπάνω πως το κύριο υλικό για τέτοιου είδους δημιουργίες ήταν το μαλλί και έχεις όλα τα απαραίτητα κίνητρα για να μείνεις σπίτι σου και να παρατηρείς την θάλασσα με το κιάλι.
Όλα αυτά, βέβαια, ίσχυαν στα συντηρητικά σκοτάδια πριν την χαραυγή του 20ου αιώνα. Διότι αν πάμε πολύ πιο πίσω, τα δικά μας κορίτσια, οι αρχαίες Ελληνίδες και οι γειτόνισσές τους, οι Ρωμαίες, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ποζάρουν σε αμφορείς, αγγεία και τοιχογραφίες – που ως γνωστόν ήταν το pinterest της εποχής – φορώντας μικροσκοπικά μπικίνι.
Εννοείται πως τότε κανείς δεν ήξερε τι πάει να πει “μπικίνι”.
Τον όρο θα τον κληροδοτούσε στον κόσμο ο σχεδιαστής Louis Reard το 1946, ο οποίος βάφτισε έτσι την λιλιπούτεια δημιουργία του δανειζόμενός το όνομά της ατόλης Bikini στον Νότιο Ειρηνικό. Το πνευματικό του τέκνο - ένα μαγιό σε δύο μέρη, που άφηνε εντελώς ακάλυπτη την γυναικεία κοιλιά και μέση- αρνήθηκαν να φορέσουν όλα τα γνωστά μοντέλα της εποχής, με αποτέλεσμα ο σχεδιαστής να απευθυνθεί στην εξωτική χορεύτρια Micheline Bernardini για να το δειγματίσει.
Να πώς μπορείς να κάνεις τον Πάπα έξαλλο, με αποτέλεσμα το νέο αυτό σκανδαλώδες είδος ρουχισμού να απαγορευτεί ρητά σε πολλές καθολικές χώρες. Το κακό, όμως, είχε ήδη γίνει. Σιγά σιγά, τα μπικίνι καθιερώνονται και ξεπουλούν σαν ζεστά ψωμάκια. Στο Χόλιγουντ οι κανόνες λογοκρισίας του Hay’s Code απαγορεύουν στις σταρ της εποχής να δείξουν τους αφαλούς τους στη μεγάλη οθόνη – όμως αυτό δεν εμποδίζει την Ava Gardner και άλλες γοητευτικές ηθοποιούς να δείχνουν σέξι χωρίς ν’ αποκαλύπτουν πολλά. Το “μαγιό σε δύο μέρη” ντύνει τα pin-up girls στα πόστερ και γίνεται για πάντα σύμβολο θηλυκότητας και αισθησιασμού.
Το μπικίνι αποθεώνεται επάνω στις καμπύλες της Marilyn Monroe στις δεκαετίες του 40 και του 50 και το ίδιο συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με την γαλλίδα ομόλογό της, Brigitte Bardot.
Την ίδια εποχή -συγκεκριμένα το 1958- η εταιρία Lycra πρωτοπαρουσιάζει το ύφασμα που έμελλε να αλλάξει για πάντα τους κανόνες της εφαρμογής των μαγιό, ενώ 4 χρόνια μετά, η Ursula Andress γράφει κινηματογραφική ιστορία ως το αρχετυπικό Bond Girl στην ταινία Dr.No.
Ο φωτογράφος των jet setters και των socialites της εποχής, Slim Aarons, τρελαίνεται να φωτογραφίζει μεγαλοαστές δεσποινίδες σε σκάφη και πισίνες να φορούν τα σκουφάκια και τα μπανιερά τους.
60 χρόνια μετά, 4 στις 5 γυναίκες ψηφίζουν μπικίνι αντί για ολόσωμο, σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού Shape.
Οι προτιμήσεις του κοινού, βέβαια, είναι ένα ρευστό concept. Γιατί μπορεί σήμερα το ολόσωμο να μην διανύει την πιο δημοφιλή περίοδό του, δεν συνέβαινε, όμως, το ίδιο το 1959, όταν η Elizabeth Taylor εμφανίστηκε με το λευκό της μαγιό στην κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργήματος του Τένεσι Ουίλιαμς Ξαφνικά Φέτος το Καλοκαίρι.
Η ιστορία έχει αποδείξει πως το ολόσωμο μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά, επάνω σε κορμιά όπως της Farrah Fawcett που σημάδεψε την δεκαετία του 70 με τα ζωηρά μαλλιά και το φλογερό ολόσωμό της, όπως άλλωστε έκανε και η Pamela Anderson στα 90s, προκαλώντας μαζικό παραλήρημα στο αντρικό φύλο και σημαδεύοντας για πάντα την καλιφορνέζικη beach culture.
Σήμερα, ο μόνος κανόνας είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες. Από τα Itsy Bitsy Teenie Weenie μαγιό των Charlie’s Angels και την δυναμική Lara Croft του 2001 (Angelina του 2014, φάε κάτι) μέχρι τα ρετρό φαρδιά σλιπ που είναι ξανά στη μόδα και την πληθωρική Kate Upton, που δεν προλαβαίνει να φωτογραφίζεται βρεγμένη στα εξώφυλλα του Sports Illustrated, το μαγιό δεν υπάγεται πια σε περιορισμούς. Το μόνο “πρέπει” είναι να αισθάνεσαι καλά φορώντας το.
Α, και να έχεις πάρει λίγο χρώμα πριν μπεις στο καταραμένο δοκιμαστήριο...
