Δεν απομένουν και πολλές μάχες για να κερδηθούν, τουλάχιστον όχι όταν μιλάμε για μόδα. Κάποιοι άλλοι πάλεψαν πριν από εμάς, για να μπορούμε απερίσπαστες να διαλέγουμε αν θα φορέσουμε μίνι ή κοστούμι – και τα δύο εντελώς αντισυμβατικά κομμάτια στους καιρούς που εμφανίστηκαν.
Τι είναι όμως αντισυμβατικό σήμερα;
Παύση για να σκεφτώ και το βλέμμα μού πέφτει βαριεστημένα επάνω στα χέρια μου, που αδρανούν επάνω στο πληκτρολόγιο ικετεύοντας για έμπνευση. Χαζεύω το δαχτυλίδι που μου χάρισε το αγόρι μου. Μια λιτή αλλά λαμπερή λευκή πέτρα, δεμένη με πλατίνα. Ακριβώς από πάνω, η χρυσή βέρα μου. Κοντεύω να χασμουρηθώ με την συμβατικότητα των χεριών μου, τα κοσμήματά μου είναι εξόχως πληκτικά και αναμενόμενα.
Μα για μισό λεπτό.
Από πότε είναι ΟΚ να συνδυάζεις χρυσό με ασήμι;
Κάποτε, στο όχι-και-τόσο-μακρινό παρελθόν, θεωρούσαμε εγκληματικό να μπλέξουμε χρυσά κοσμήματα με τους μικρούς ασημένιους θησαυρούς μας, συνήθως διαλεγμένους προσεκτικά από πλανόδιους στα νησιά και στο Μοναστηράκι. Ένας άλλος άγραφος νόμος έλεγε πως δεν μπορούμε να φορέσουμε σκουλαρίκια και κολιέ ταυτόχρονα – θα έπρεπε να διαλέξουμε ένα από τα δύο, διαφορετικά μια αρχαία κατάρα θα έπεφτε πάνω μας, καταδικάζοντάς μας σε 100 χρόνια κακογουστιάς.
Μια σειρά από κανόνες έβαζε το μυαλό μας σε κουτάκια πιο μικρά κι από εκείνα της μπιζουτιέρας μας. Και φυσικά η καταπίεση δεν σταματούσε στα κοσμήματα.
Ακόμη θυμάμαι την φρίκη αν βγαίναμε από το σπίτι και ξαφνικά στο φως διαπιστώναμε πως έχουμε κατά λάθος συνδυάσει το Μικρό Μαύρο Φόρεμα με το Μπλε Καλσόν της Παρέλασης.
Για να μη μιλήσουμε για το καφέ και μαύρο δέρμα – αν εμφανιζόσουν στο σχολείο φορώντας τα ταυτόχρονα, σε περίμενε απαξίωση που θα έκανε μέχρι και την Blair Waldorf του Gossip Girl να σε λυπηθεί. Και ξαφνικά σήμερα έχουμε φτάσει σε μια εποχή πρωτόγνωρης, απολαυστικής ενδυματολογικής ελευθερίας.
Κάποτε ο μεγαλύτερος εχθρός του κόκκινου ήταν το ροζ. Η μεγαλύτερη τιμωρία που μπορούσες να επιβάλλεις σε ένα τζιν παντελόνι ήταν να το συνδυάσεις με τζιν πουκάμισο.
Οι γούνες προορίζονταν για δεξίωση, τα sneakers για το γυμναστήριο και κανείς δεν τολμούσε να φανταστεί πόσο άνετα θα συναντιόντουσαν αυτά τα δύο σήμερα σε ένα χαλαρό απογευματινό outfit, δείχνοντας απολύτως φυσιολογικός συνδυασμός - και όχι σαν να τελείωσε η Αλέξις Κάριγκτον Κόλμπι το αερόμπικ και έριξε πάνω της μια τσιντσιλά για να πετάξει τα σκουπίδια.
Θα έλεγε κανείς πως για τη δικτατορία της μόδας ευθύνεται η ίδια η μόδα, με τους κανόνες της κάθε σεζόν να καταπιέζουν όποιον θέλει να την υπηρετήσει. Σήμερα, όμως, μοιάζει να μην θεωρείται σχεδόν τίποτα passé και παρωχημένο. Φυσικά υπάρχουν trends, αλλά το να μην τα ακολουθείς δεν σηματοδοτεί το τέλος του κόσμου.
Χωρίς να το πάρουμε είδηση, συντελέστηκε μια μικρή σιωπηλή στιλιστική επανάσταση, με τις πιο τολμηρές από εμάς να σηκώνουν τη σημαία της. Χρωστάμε χάρη λοιπόν σε αυτές που στην ερώτηση “μπορώ να συνδυάσω floral με ρίγες και γεωμετρικά με animal prints” απάντησαν «γιατί όχι;».
Σε εκείνες που χωρίς φόβο και πάθος βγήκαν από το σπίτι μέρα μεσημέρι φορώντας τζιν και σακάκι με παγέτες ή σε εκείνες που δεν έκατσαν να σκάσουν επειδή οι μπότες τους είχαν άλλη καφέ απόχρωση από την καμηλό τους τσάντα.
Όχι, τα εύσημα για την κατάρριψη των κανόνων δεν ανήκουν στους designers – αυτοί ανέκαθεν έδειχναν στις πασαρέλες ό,τι ήθελαν – αλλά σε εκείνους που τόλμησαν outrageous συνδυασμούς, τις πιο κόντρα-στο-ρεύμα επιλογές. Είναι οι ίδιες που σαγήνευσαν με τους επιτηδευμένα κιτς συνδυασμούς τους και την μοναδικότητά τους τον φακό των απανταχού street style photographers, εκείνες που πόζαραν φορώντας περήφανα μια φόρμα συνδυασμένη με ντελικάτο δαντελένιο τοπ, μια θηλυκή φούστα με αντρικά oxfords. Για την νέο-αποκτηθείσα ελευθερία μας, χρωστάμε ευγνωμοσύνη σε εκείνες, αλλά και στον ανατρεπτικό, open-minded εαυτό μας. Χωρίς αυτόν δεν θα άλλαζε ποτέ απολύτως τίποτα.
