Οδοιπορικό με 3 σταθμούς:
Φθινόπωρο 1940:
Η Ιταλία κηρύσσει τον πόλεμο στην Ελλάδα. Τσιρίζουν οι σειρήνες, "με το χαμόγελο στα χείλη παν' οι φαντάροι μας μπροστά" και πίσω μένουν οι γυναίκες στο πλευρό των στρατιωτών που πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά του αλβανικού μετώπου, με όποιο μέσο διέθεταν. Το κρύο είναι πολύ και ο επερχόμενος χειμώνας, βαρύς. Έτσι λέει η ιστορία. Και οι Ελληνίδες πλέκουν και πλέκουν και πλέκουν... ρούχα που θα κρατήσουν ζεστούς τους φαντάρους και θα τους προστατεύσουν από τον παγετό.
Φθινόπωρο 1989:
Δίπλα στο τζάκι, να μυρίζει μπισκότο και κάρβουνο κι εγώ να ακουμπάω τη μουσούδα μου στο γόνατο της γιαγιάς, να ακούω φανταστικές ιστορίες, αυτοσχέδια παραμύθια για καλά κορίτσια και ευτυχείς καταλήξεις, και το βλέμμα μου να χάνεται ανάμεσα σε κλωστές και βελόνες. Λίγο αργότερα, η γιαγιά να κρατάει μαζί μου δυο μεγάλες βελόνες και να προσπαθεί να μου δείξει "μία από την καλή, μία από την ανάποδη" ή κάπως έτσι ... με μεγάλη υπομονή. Δική της. Εγώ, καμία... Πέταξα τις βελόνες και υποθέτω, λαμβάνοντας υπόψιν τα τότε ενδιαφέροντά μου, έτρεξα στο δωμάτιο να παίξω Super Mario Land στο GAME BOY ... Δεν ξέρω αν είναι ανάμνηση ή καλά φυτεμένο κλισέ στο υποσυνείδητο: η γιαγιά, το τζάκι, τα μπισκότα και τα παραμύθια... 'Εχει, όμως, το πλέξιμο μέσα στα 7 του γράμματα με νήματα υφασμένη μία νοσταλγία για τα χρόνια της αθωότητας και της ξενοιασιάς.
Φθινόπωρο 2014:
Ξέχνα το κλισέ με τη γιαγιά (μου), η σύγχρονη γυναίκα πλέκει και οι μοντέρνες μαθήτριες του crochet και πλεξίματος αξιοποιούν την τεχνολογία για να μάθουν τις πρώτες πλέξεις ή να εξελίξουν την τεχνική τους. Οι βελόνες της γιαγιάς (δυστυχώς, όχι της δικής μου) βγήκαν από τα παλιά σκονισμένα μπαούλα και παίρνουν φωτιά: κασκόλ, πλεκτοί σκούφοι , αξεσουάρ και ρούχα κοσμούν τις πιο στυλάτες εμφανίσεις και κάνουν εντύπωση.
Η σύγχρονη γυναίκα πλέκει και πλέκει παντού. Στο σπίτι, στη δουλειά... πρόσφατα την είδαμε να πλέκει στο τρένο στο πλαίσιο του πρώτου ευρωπαϊκού Plexis Fashion Party (!)
Τι με έμαθε, λοιπόν, το πλέξιμο για τη ζωή;
Έμαθα ότι στις πιο σκληρές και γκρίζες φάσεις της ιστορίας και της ζωής, μπορείς να βρεις κάτι φωτεινό και ελπιδοφόρο σε, πράξεις στοργής και συμπαράστασης.
Έμαθα να αποδέχομαι (τι δεν μπορώ να κάνω) και να θαυμάζω (όσους μπορούν)! Το πλέξιμο είναι μια δραστηριότητα για ανθρώπους με ταλέντο και υπομονή. Ανθρώπους που αποζητούν τη γαλήνη και την αυτοσυγκέντρωση με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Που βάζουν, χρόνο ψυχή και αγάπη σ' αυτό που κάνουν και ο αποδέκτης, του κασκόλ, του πουλόβερ, του σκουφιού φοράει λίγο απ' αυτήν την αγάπη.
Έμαθα ότι τα κλισέ μπορεί να φαίνονται μελό και χιλιοειπωμένα, αλλά οφείλουν να υπάρχουν, να μας προκαλούν να σταματήσουμε ό,τι κάνουμε και να ξαναθυμηθούμε παγειωμένες εσωτερικές μας εικόνες, που αποφεύγουμε, άλλα τελικά είναι κομμάτι του εαυτού μας.
Όπως μας λέει η Θεοδώρα του Loreta's knitting: "πολλοί μου λένε ότι τους θυμίζω τις γιαγιάδες τους δίπλα στο τζάκι! Απλά γελάω και απαντώ : «Μακάρι να είχα και εγώ ένα τζάκι..!!»".
Ζήτω το πλέξιμο και τα πλεκτά!
ΖΗΤΩ!
