Μπορείς να φανταστείς χειμερινή σεζόν χωρίς ούτε ένα κοστούμι να διασχίζει τις πασαρέλες; Μπορείς να φανταστείς λίστα με trends όπου να μη φιγουράρει η λέξη androgyny ή κάποια παραλλαγή της; Μπορείς να φανταστείς την ντουλάπα σου χωρίς το μαύρο σακάκι; Ίσως αυτά τα απίθανα υποθετικά σενάρια να ήταν ενδυματολογική πραγματικότητα αν δεν είχε κάνει το ηχηρό πέρασμά της από την ιστορία της μόδας η grande dame της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, Μαρλέν Ντίτριχ.
Υπάρχουν φορές που καλείσαι να γεμίσεις μια σελίδα με λόγια για κάποια σπουδαία προσωπικότητα και τα χέρια σου ντρέπονται για όσες φορές στο παρελθόν πληκτρολόγησαν τις φράσεις “fashion icon” ή “trendsetter” επί ματαίω, αναλώνοντας τις σε σταρλετίτσες-πυροτεχνήματα, που αύριο μεθαύριο η μόνη φράση που θα συνοδεύει το όνομά τους είναι ένα απαξιωτικό «που χάθηκε αυτή;» (για σένα λέμε, Sienna Miller). Χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας σπουδαίας προσωπικότητας, ηθοποιού και, ναι, fashion icon η Ντίτριχ αξίζει κάτι πολύ περισσότερο από την ταμπέλα της Χολιγουντιανής ντίβας.
Με το μύθο της να γεννιέται, να μεγαλώνει και να σβήνει στο ασπρόμαυρο σέλιλοιντ, η γυναίκα που μοιάζει να έζησε μια ζωή στις αποχρώσεις του γκρι, στην πραγματικότητα υπήρξε μια από τις πλέον ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς των 40s, αντικομφορμίστρια στην προσωπική της ζωή και παθιασμένη fashionista, η οποία άφησε παρακαταθήκη μια πληθώρα εμβληματικών looks για να έχουν να αντιγράφουν – ή, ας το πούμε ευγενικά, εμπνέονται- οι fashion editors του μέλλοντος.
Ένατη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών, σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, η Γερμανίδα ηθοποιός, που γεννήθηκε το 1901, καθιερώθηκε μέσα από τις ταινίες Μαρόκο, Σαγκάη Εξπρές, Μάρτυρας Κατηγορία και πολλές ακόμη, στην περισσότερες εκ των οποίων ενσάρκωνε τον ρόλο του μοιραίου θηλυκού, προκαλώντας τον θαυμασμό των θεατών και των δύο φύλων. Παράλληλα, όμως, δοκίμαζε έναν νέο ρόλο κάθε φορά που άλλαζε τα πολυτελή, προκλητικά, εξτράβαγκαντ ρούχα της. Άλλωστε, όπως η ίδια έλεγε «Ντύνομαι για το image. Όχι για τον εαυτό μου, ούτε για το κοινό, ούτε για τη μόδα, ούτε για τους άντρες».
Η πρώτη επαλήθευση των λεγομένων της είναι το trademark ανδρόγυνο στιλ της. Στη μεγάλη οθόνη ήταν συχνά τραβηγμένο στα άκρα, με την ίδια να καπνίζει και να γελά φορώντας three piece κοστούμια, ψηλά καπέλα και tuxedo jackets, σύνολα αμιγώς αντρικά, σχεδόν κωμικά. Ωστόσο το masculine look δεν ήταν απλά ένα στιλιστικό καπρίτσιο αλλά μια στάση ζωής – η ίδια φορούσε, άλλωστε, συχνά παντελόνια εκτός μεγάλης οθόνης, ανοίγοντας το δρόμο για την αποδοχή της εικόνας των γυναικών με παντελόνια, που ως τότε φάνταζε παράδοξη. Σε εκείνη, καθώς και στην Katharine Hepburn, θα χρωστά το γυναίκειο φύλο αιώνια ευγνωμοσύνη, που προασπίστηκαν το δικαίωμα του να μη θεωρείται το άνετο παντελόνι αποκλειστικό αντρικό προνόμιο.
Η πρόκληση, όμως, για την Ντίτριχ δεν σταματούσε στα δανεικά από την αντρική γκαρνταρόμπα κομμάτια. Αντιθέτως, αν κάτι ήξερε να κάνει καλύτερα από όλες τις σταρ του παλιού κινηματογράφου, ήταν να φορά με υποδειγματικό θράσος και σέξαπιλ τα σύμβολα της πολυτέλειας και της αφθονίας: γούνες, απαστράπτοντα κοσμήματα, ολομέταξες τουαλέτες. Τυλιγμένη μέσα σε πανάκριβα γούνινα παλτό και γιακάδες, κοιτούσε αινιγματικά το φακό και έμοιαζε να βυθίζεται μέσα στην χλιδή το ίδιο ηδονικά όπως μια κοινή θνητή βυθίζεται μέσα σε μια μπανιέρα γεμάτη με καυτό νερό. Πρωθιέρεια του κλασικού χολιγουντιανού glamour, φορούσε φτερά, βαρύτιμα πετράδια, sur mesure μυστηριώδη φορέματα – και έμοιαζε να το διασκεδάζει αφάνταστα. Και παρότι κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια εμβληματική γυναικεία φυσιογνωμία καθιέρωσε την pencil φούστα και τα εφαρμοστά φορέματα σε σχήμα κλεψύδρας (πιθανότατα όλες όσες έντυνε ο Christian Dior), η Ντίτριχ σίγουρα έκανε χώρο στο σκανδαλώδες μπουντουάρ της και για αυτά, τα οποία συνδύαζε πάντα με ένα σαγηνευτικό καπέλο ή βέλο, φορεμένο χαμηλά, ούτως ώστε να κρύβει κάτι από το μοιραίο βλέμμα της και να της προσθέτει attitude μεγατόνων.
Απόκοσμη ομορφιά, υπνωτιστικό βλέμμα, ζωγραφιστά φρύδια, πρόσωπο που δεν μπορείς να το μπερδέψεις με κανένα άλλο. Και την ίδια στιγμή, παθιασμένες ερωτικές ιστορίες με συμπρωταγωνιστές, ψίθυροι για ομοφυλοφιλικές σχέσεις και ένα εμβληματικό στιλ που έμελλε να αφήσει στίγμα ανεξίτηλο μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Από αυτό το υλικό φτιάχνονται τα πιο λαμπερά αστέρια.
