Θυμήσου απλά πόσες φορές είπες τη φράση "Μαμά δε θέλω να πάω στο σχολείο σήμερα" και εκείνη (πάντα ανένδοτη) σου έλεγε ότι πρέπει να πας, να μορφωθείς. Τι κι αν σκαρφιζόσουν πονόκοιλους; Τι κι αν σκαρφιζόσουν ιώσεις και πυρετούς; Έπρεπε να πας. Τουλάχιστον έδινες τον καλύτερο...
Άλλη μια σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος νιώθεις την ανάγκη να ευχαριστήσεις ολόψυχα τη δασκάλα ή το δάσκαλο που με πολλή φροντίδα, όρεξη, υπομονή και αγάπη καθοδηγεί τα βήματα του παιδιού σου στο θαυμαστό και πολύτιμο κόσμο της γνώσης...
Όταν είσαι παιδί, το σχολείο είναι το κέντρο του κόσμου σου και τίποτα δεν συγκρίνεται με την πρώτη μέρα σε αυτό. Το άγχος που νιώθεις για τα ρούχα που θα φορέσεις ή την τσάντα που θα πάρεις και η ανυπομονησία που έχεις να δείξεις όλο περηφάνια τα...
Όσο και αν επιμένουμε στο ελληνικό καλοκαίρι για πάντα, λίγο τα σχολεία, λίγο οι πρώτες βρόχινες σταγόνες, λίγο το μακρυμάνικο το βράδυ, σιγά σιγά καλωσορίζουμε το αγαπημένο μας φθινόπωρο...
… ένας swingχαρούμενος ήχος τάραξε αιφνιδιαστικά την ησυχία του δωματίου, εκείνη τινάχτηκε και πέταξε ασυναίσθητα το πενσάκι στο τραπέζι. Πριν προλάβει να προσγειωθεί στη γη και να αποτινάξει για όσο χρειαστεί την έξαρση του καλλιτέχνη, η φίλη της στο τηλέφωνο άρχισε να παραληρεί, διηγούμενη μία ιστορία με το παλιό αφεντικό της «που μόνο εσύ θα μπορούσες να καταλάβεις», όπως της είπε. Χαχανίζοντας, διέκοπτε στη μέση της ιστορίας για να πει στην Κλαίρη κάθε τόσο «Πόσο μου λείπεις ρε…!» κι ας είχαν περάσει μόνο 2 εβδομάδες από τη μέρα που η Κλαίρη αποφάσισε να αφήσει πίσω της την παλιά της δουλειά και να ακολουθήσει το όνειρό της! Το τηλέφωνο έκλεισε, αφήνοντάς την να κοιτάζει από το παράθυρο ονειροπολώντας και νιώθοντας πιο σίγουρη αισιόδοξη και παθιασμένη, από ποτέ! «Θα τα καταφέρω!»